Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Υλικό για τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές (τραγούδια)




Απολυτίκιον Χριστουγέννων

Η Γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός ημών,
ανέτειλε τω κόσμω το Φως το της γνώσεως,
εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες,
υπό αστέρος εδιδάσκοντο,
Σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης,
και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν
Κύριε δόξα σοι.


Κοντάκιον Χριστουγέννων


Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει,
και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει.
Αγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι,
μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον,
ο προ αιώνων Θεός.



Άγια νύχτα

Άγια νύχτα σε προσμένουν
με χαρά οι Χριστιανοί
και με πίστη ανυμνούνε,
το Θεό δοξολογούνε
μ' ένα στόμα, μια φωνή,
ναι, με μια φωνή.

Η ψυχή μας φτερουγίζει
πέρα στ’ άγια τα βουνά
όπου ψάλλουν οι αγγέλοι
απ’ τα ουράνια θεία μέλη
στο Σωτήρα «Ωσαννά!»,
ψάλλουν «Ωσαννά!».

Στης Βηθλεέμ ελάτε όλοι
τα βουνά τα ιερά
και μ’ ευλάβεια μεγάλη,
κει που τ’ Άγιο Φως προβάλλει
προσκυνήστε με χαρά,
ναι, με μια χαρά.



Ο μικρός τυμπανιστής

Μού ’παν έλα να πάμε να δεις,
Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης.
Κι εγώ γυρεύω απόψε στον ουρανό,
τ’ αστέρι ψάχνω να βρω το φωτεινό
ρα παμ παμ παμ, ρα παμ παμ παμ.
να με πάει στο Μικρό Βασιλιά, πέρα μακριά.

Μες στη νύχτα τα ζώα ξυπνούν
κι απ’ έξω ταπεινά βοσκοί προσκυνούν.
Στης Παναγιάς κρυμμένο την αγκαλιά
χρυσό στεφάνι, φως, φορεί στα μαλλιά
ρα παμ παμ παμ, ρα παμ παμ παμ.
σα με βλέπει η καρδιά μου χτυπά και μου γελά.

Μες στη νύχτα παιδί μοναχό,
τι δώρο να Σου φέρω πού ’μαι φτωχό;
Φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ
τα κάλαντα να παίξω για το Χριστό
ρα παμ παμ παμ, ρα παμ παμ παμ.
το πιο ωραίο τραγούδι θα πω για το Χριστό.










Τρίγωνα-κάλαντα

Τρίγωνα-κάλαντα σκόρπησαν παντού
κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού έι!
Τρίγωνα-κάλαντα μες στη γειτονιά
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά.

Άστρο φωτεινό, θα βγει γιορτινό
μήνυμα θα φέρει απ’ τον ουρανό.
Μες στη σιγαλιά, ανοίγει η αγκαλιά
και κάνει η αγάπη στην καρδιά φωλιά.

Τρίγωνα-κάλαντα στο μικρό χωριό
και χτυπά χαρούμενα το καμπαναριό έι!
Τρίγωνα-κάλαντα μες στη γειτονιά
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά.

Άστρο φωτεινό, θα βγει γιορτινό
μήνυμα θα φέρει απ’ τον ουρανό.
Μες στη σιγαλιά, ανοίγει η αγκαλιά
και κάνει η αγάπη την καρδιά φωλιά.



Χιόνια στο καμπαναριό

Χιόνια στο καμπαναριό
που Χριστούγεννα σημαίνει,
χιόνια στο καμπαναριό
ξύπνησ' όλο το χωριό. Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν!
Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν ντιν-νταν!

Κι όλοι παν στην εκκλησιά
το Χριστό να προσκυνήσουν,
κι όλοι παν στην εκκλησιά
λάμπει απόψε η Παναγιά. Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν!
Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν ντιν-νταν!

Εγεννήθηκες χωρίς
στρωματάκι καλέ μας Χριστούλη,
εγεννήθηκες χωρίς
μια σκουφίτσα να φορείς. Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν!
Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν ντιν-νταν!

Γιατί είσαι ο πιο τρανός
Άρχοντας όλου του κόσμου,
γιατί είσαι ο πιο τρανός
που δοξάζει ο ουρανός. Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν!
Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν ντιν-νταν!

Τέτοια νύχτα ήταν παιδιά
που γεννήθηκε ο Χριστός μας,
τέτοια νύχτα ήταν παιδιά
κι είχαν χιόνια τα κλαδιά. Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν!
Ντιν-ντιν-νταν! Ντιν-ντιν-νταν ντιν-νταν!


Το τραγούδι της Φάτνης
Ωραία κι αιθέρια που είσαι βραδιά
κι αμίλητη στέλνεις και κάποια χαρά.
Το θείο αστέρι που λάμπει ψηλά
καινούρια θα φέρει στον κόσμο χαρά.

Στη Φάτνη εγεννήθη το Θείο Παιδί
και άγγελοι ψάλλουν το «Δόξα στη Γη!».
Ω! Δόξα ας έχει ο μέγας Θεός
μ’ αυτό το αστέρι που στέλνει το Φως!

Η πλάση γεμίζει ουράνιες φωνές
κι οι Μάγοι με δώρα Τού λεν προσευχές.
Κι εσείς, ω! παιδάκια, χαρείτε γι’ αυτό
και πέστε τραγούδια στο Θείο Χριστό!


Φίλος του Χριστούλη

Χριστέ μου, σαν ήρθες στη γη να φέρεις τη γαλήνη,
δεν ήσουν βασιλόπουλο, δε ζούσες σε παλάτι.
Ζούσες μονάχα σαν παιδί ενός φτωχού εργάτη,
με την αγνή μητέρα Σου, που ’ταν φτωχιά κι εκείνη.

Ω! Πόσο το ’θελα, Χριστέ, τότε κι εγώ να ζούσα,
τότε που Συ στη Ναζαρέτ ζούσες με καταφρόνια!
Αχ, ναι. Θα Σ’ είχα φίλο μου, πολύ θα Σ’ αγαπούσα
και θα περνούσαμε μαζί τα παιδικά μας χρόνια.

Εσένα θα’ χα συντροφιά, Χριστέ μου, κάθε μέρα
και θα’ μαστε χαρούμενα μαζί κι ευτυχισμένα.
Κι απ’ τα γλυκά, που η καλή θα μού ’δινε μητέρα,
τα πιο πολλά θα τα ’φερνα, Χριστούλη μου, σε Σένα.

Ω! πόσο πόσο το ’θελα τότε κι εγώ να ζούσα
μ’ Εσέ, γλυκέ μας Ιησού, Γιε της αγνής Μαρίας!
Κοντά Σου άγιος και εγώ να γίνω θα μπορούσα
και κληρονόμος να φανώ Ουράνιας Βασιλείας.

Όμως γιατί ν’ ανησυχώ και να λυπούμαι τόσο;
Μήπως και τώρα έπαψες Εσύ, Χριστέ, να ζεις;
Ω! ναι. Και τώρα την καρδιά ζητάς, για να Σου δώσω,
παιδί δικό σου να φανώ και τώρα με καλείς.

Μπορώ και τώρα φίλος Σου να γίνω αγαπημένος,
Φτάνει με όλη την ψυχή κι εγώ να Σ’ αγαπήσω
και στ’ άγια Σου θελήματα να ειμ’ υποταγμένος.
Και τότε, και στους ουρανούς με Σε, Χριστέ, θα ζήσω.
(ποίημα Γ. Βερίτη)